je kent het wel de zogenoemde roze wolk waar elke moeder het over heeft, maar zo voelde ik dit totaal niet en ik denk dat ik ook echt niet de enigste zal zijn, tuurlijk toen ik zwanger was heb ik genoten van mijn mooie buik, en het fantaseren hoe het zal zijn als hij er is. Maar tegelijk leefde ik van mijlpaal naar mijlpaal want je hoopt dat het de eerste 12 weken blijft zitten en dan hoop je maar dat de 20 weken echo goed is. Maar wat zou het fijn zijn als je al 24 weken ben want dan kunnen ze de baby redden...kortom 40 weken met zorgen. Maar dan komt het moment de bevalling...
dit is een dubbel moment want je wilt zo snel mogelijk de kleine in je armen hebben, maar eerst ga je even door een zwaar proces, jeetje ik wist niet dat bevallen zo pijnlijk kon zijn. gelukkig had ik gekozen voor een ruggeprik wat de bevalling wel een stuk aangenamer maakt, maar dan komt er ineens een keizersnee, snel is het wel want binnen 20 minuten heb je de kleine op je armen.
" dan komt het moment dat je naar huis mag maar oh wat een onzekerheid komt er ineens bij kijken,"
maar dan... dan komt het moment dat je naar huis mag maar oh wat een onzekerheid komt er ineens bij kijken, ademt hij nog wel ? heeft hij het niet te warm of te koud, waarom huilt hij? ineens sta je er samen voor maar de vermoeidheid neem toe want tja een bevalling kost toch wel erg veel energie, maar helaas kan je niet omdraaien en pas in de middag wakker worden, wat ik toch echt wel graag wilde. vanaf nu heb je slapenloze nachten dacht ik, gelukkig heb ik een man die mij veel hielp. je komt in een rollercoaster terrecht want jeetje wat kan je van zo klein ventje houden , maar dat je tegelijk ook zo neergeslagen en futloos voelt had ik niet verwacht, ik kon wel huilen van een simpele reclame, of uit me slof schieten om niks. ik wilde alleen maar slapen... ik had nergens meer zin in zelfs niet in kraamvisite, ik had geen kracht om mijzelf fatsoenlijk op te maken. ik dacht bij mijzelf is dit nou de roze wolk waar ik nu op moet zweven ? had ik mij misschien vergist in het moederschap? had ik het te geromantiseerd ? ik denk wel dat elke moeder dit zal herkennen , alleen schamen we ons om het te vertellen want mensen verwachten dat je straalt van geluk en de hele wereld aan kan, maar dit zal alleen in films kunnen ben ik achter gekomen.
wat best logisch klinkt want je moet zo wennen aan je nieuwe leven, je hebt ineens een grote zorg er bij gekregen een klein mensen leventje.. wat niet kan praten, waar jij maar moet raden wat er aan de hand is, maar waar je ook weer intens van geniet.
maar dan.. dan komt er ineens een moment dat je gewend ben geraakt aan dit nieuwe leven, de onzekerheid is minder geworden want je leert je kind al snel kennen, je lichaam is gewend geraakt aan minder slaap, en dan is het moment dat ik echt kan genieten en er weer vollop zin in heb. en nu is hij alweer 7 maanden oud en geniet ik vollop van hem elke dag smelt ik van hem en denk ik dit is gewoon mijn 2e helft hoe bijzonder is dit!!!
Liefs xoxo
wil jij ook jou verhaal delen ? stuur dan een email met een korte samenvatting wat jij aan andere moeders zou willen vertellen.
Info@biglittleworld.nl
Reactie plaatsen
Reacties